Dla Tomasza Tobolewskiego i Sebastiana Kubicy piekłem bywają zmagania warsztatowe, nieustanny dialog pomiędzy artystami-przyjaciółmi, którzy stając w obliczu bieli papieru czy płótna stawiają sobie pytania o granice i sens zapełniania pustej przestrzeni substancją malarską czy rysunkową. Ale chaos i porządek są też nieodłącznymi elementami treści ich dzieł, bo Kubica i Tobolewski chcą przez nie mówić o człowieku i jego nie zawsze udanych wyborach, o pokręconych losach oraz nieustannym, często „piekielnym” poszukiwaniu równowagi i szczęścia. Ich twórczość, choć tak różna, wpisuje się zatem w nurt sztuki, która podejmuje ważne tematy i dotyka uniwersalnych wartości.

Mimo że artyści poruszają sprawy wielkie, mówią o nich z przymrużeniem oka, bez niepotrzebnego patosu, tak jak zrobiłby to rodowity Góral czy Ślązak. Wartość ich dzieł mierzy się więc autorskim charakterem tych wyjątkowych indywidualności twórczych. Jednocześnie Kubica i Tobolewski nie odcinają się od przeszłości. Czerpią inspirację od mistrzów polskiego, czeskiego i zachodniego malarstwa, plakatu, projektowania graficznego, literatury, teatru i filmu, a ich osobowość i wrażliwość artystyczną nieustannie kształtują prawdziwe i fikcyjne spotkania ze zwykłymi i niezwykłymi ludźmi.

Prace Kubicy i Tobolewskiego przenoszą nas w świat, który, choć wyobrażony, jest nam jednak dziwnie znajomy. Bo kto choć raz nie zatęsknił za życiem w idealnej równowadze, gdzieś pomiędzy piekłem chaosu a piekłem porządku? Kto nie marzył o szczęściu pozbawionym wewnętrznych i zewnętrznych konfliktów i zła, gonitwy i pośpiechu, a jednocześnie wolnym od nudy, rutyny i sztampy?